Vrij onverwacht hebben we afscheid moeten nemen van ons lieve, vrolijke, aanhankelijke, slimme, trouwe hondje Miley.
Vanaf het plekje waar ze de laatste dagen het liefst vertoeft, kijk ze met haar warmbruine ogen naar me op, alsof ze wil zeggen: 'Waarom huil je, lief baasje?'
Net als altijd voelt Miley feilloos mijn stemming aan. Waar ze normaal gesproken naar me toe komt om te troosten met haar kleine, warme lijfje, blijf ze nu onder het bankje aan de eettafel liggen. Alsof ze beetje bij beetje al afscheid neemt van 'de roedel'.
Het ene moment rustig, door de medicatie of door uitputting, maar een groot deel van de dag, hoestend en niezend.
Dachten wij...
Kennelhoest?
Het begon een week of wat geleden. Miley kreeg een blaffende hoest, nadat we een weekendje weg waren geweest.
Aanvankelijk dacht ik aan een grasaar in de neus of luchtwegen. Ze had immers flink
gerend en geravot in het veld met vriendje Zippy.
Waar Zippy soms een echt mietje is, struint Miley overal doorheen. Hoog gras, laag gras, zand of modder... het maakt haar allemaal niets uit.
Het hoesten bleef de dagen erna aanhouden. Tot aan kokhalzen toe. Inmiddels had ze ook een snotneus.
Na overleg met de dierenarts kochten we Tijmsiroop. Zij dacht namelijk aan kennelhoest, een virale infectie, die ze uit moest zieken.
De hoestaanvallen werden helaas niet minder. Ondertussen bleef ze vrolijk, at en dronk ze zoals normaal en speelde ze met Zippy.
We gingen terug naar de dierenarts, die na een gedegen onderzoek, antibiotica voorschreef. Miley's keel was rood en geïrriteerd. Waarschijnlijk had ze er een keelontsteking bijgekregen.
Tijdens de handdruk bij het afscheid, zag ik een zorgelijke blik in haar ogen. Of verbeeldde ik het me?
Ook de antibiotica bracht niet wat we ervan verwacht hadden; de frequentie van de hoestaanvallen waren wel verminderd, maar het hoesten was zeker niet over.
Diagnostisch onderzoek
Na telefonisch overleg stuurde de dierenarts ons door voor diagnostisch onderzoek naar de dierenkliniek in Heerhugowaard. Ze zei dat ze er niet gerust op was. Ik had het dus toch goed gezien in haar ogen, vorige week.
In de auto hoestte Miley aan één stuk door en ik was bang dat ze erin bleef. Ze moest er herhaaldelijk van kokhalzen en snakte dan naar adem.
Een lieve en geduldige dierenarts onderzocht Miley. Het viel haar op dat de tong blauwig en verdikt was. Een teken dat ze het enorm benauwd had.
Er werden röntgenfoto's gemaakt en niet veel later draaide ze het computerscherm naar ons toe terwijl ze zei: 'Kijk, hier zie je de longen en het hart. Die zien er verder goed uit. Dit is de luchtpijp...'
Nog voordat ze was uitgesproken, zag ik het al; de ernstige vernauwing was eenvoudigweg niet te missen.
'We noemen dit Trachea Collaps,' vervolgde ze. 'Dit komt nogal eens voor bij Pomeranians en andere kleine rassen. Het is een onomkeerbaar proces dat alleen met een zware, risicovolle operatie tijdelijk verholpen kan worden. De ervaring leert dat er vaak binnen een jaar ernstige complicaties kunnen optreden...'
Daar, in de spreekkamer, schoten de tranen al in mijn ogen. Het kon toch niet waar zijn dat Miley, ons vrolijk, lief, aanhankelijk en superslim hondje deze aandoening heeft?
Waar ik dacht dat ze verkouden en grieperig was, had ze het steeds doodsbenauwd en snakte naar adem. Dit besef vervulde me met afschuw!
De meelevende dierenarts gaf ons codeïne mee. Een zware medicatie die de hoestprikkel wat moet dempen.
Gelaten reden we niet veel later naar huis.
Hoesten en proesten
Het 'hoesten en proesten' gaat een groot deel van de dag door. Met of zonder codeïne. Soms valt ze in slaap. Waarschijnlijk door uitputtig want dat kleine lijfje moet keihard werken, om zuurstof naar binnen te krijgen.
Mijn hart breekt in duizend stukjes, elke keer als ik zie hoe zwaar ze het heeft, onze lieve, trouwe Miley.
Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat haar leven eindig is. Veel te snel en zo onverwacht.
Herinneringen
Bijna tien jaar is Miley in ons leven. Enkele uren na de geboorte mochten we al komen kijken bij de fokker. Vanaf dat moment zochten we haar elke week op. We waren getuigen van haar groei en ontwikkeling. De eerste stapjes maakte ze als een paradepaardje. En zo loopt ze nog steeds, als ze zich een tikkeltje beter voelt en achter me aan komt voor het pilletje, gewikkeld in een stukje kipfilet.
Met haar tomeloze vrolijkheid bracht ze licht en afleiding tijdens de heftige momenten, toen het allemaal wat minder ging in ons gezin.
Ze danste en rolde voor een extraatje, luisterde als de beste en was zo trouw zoals ik me alleen maar had kunnen wensen.
Tijdens onze vakantie naar Slovenië, afgelopen voorjaar, was ze nog zo actief en vrolijk. In Piran poseerde ze voor hordes Japanners. Ze stal de show, waar ze ook kwam. Ondanks haar grijze bekkie, dachten veel mensen dat het nog een puppie was.
Troosten
Ik zit in de keuken op de grond. Tranen rollen over mijn wangen. Verdrietig sluit ik m'n ogen en leun met m'n hoofd tegen de diepvriesdeur. Herinneringen flitsen als een film door mijn hoofd…
Plotseling voel ik een likje op m'n hand. Miley staat naast me en kijkt me met haar heldere, sprekende oogjes aan.
'Lieve, lieve Miley,' fluister ik.
Het staartje dat naar beneden hangt, wipt als een veertje omhoog en valt over Miley's rug. Precies zoals het hoort. Ze komt tegen me aanstaan en likt de tranen van mijn wangen. Zal het dan toch nog meevallen? Zal ze zich herpakken en nog een tijdje bij ons blijven?
'Lieverdje, kom je lekker kroelen?' Ik til haar op om haar te knuffelen.
Haar lijfje verstrakt en ze begint opnieuw te hoesten. Met haar voorpootje duwt ze zich van me weg.
Ik zet haar op de grond. Het staartje zakt weer tussen haar achterpootjes, als ze hoestend en proestend naar buiten loopt en onder de tuintafel gaat liggen.
Dit is geen doen voor haar. Dat realiseer ik me maar al te goed. Twee dierenartsen hebben in Heerhugowaard de röntgenfoto’s beoordeeld en de diagnose was duidelijk.
Ik pak m'n telefoon en bekijk de zwart-wit beelden. De luchtpijp is voor meer dan driekwart dichtgeklapt. Het laatste wat we willen is dat Miley door verstikking komt te overlijden. Iets wat onherroepelijk vroeg of laat gaat gebeuren...
Weekend
Tijdens het weekend vliegen onze gevoelens en emoties alle kanten op. Miley wisselt haar benauwde momenten af met haar vrolijke gedrag. Als de dochters thuiskomen om de laatste dagen bij hun lieverd te zijn, rent ze hen, vrolijk kwispelend, tegemoet. Hoe dan? Zou het dan toch?
Tegen beter weten in hopen we op verbetering. Miley heeft al zoveel overwonnen. Misschien gaat het zo meteen, vanavond of morgen beter met haar.
Het volgende moment, als ze een niet te stoppen 'hoestaanval' krijgt, word ik overspoeld door angst. Het zal toch niet zo zijn, dat ze nu zal stikken?
Als het hoesten wat afneemt vermengt de angst zich met verdriet. Verdriet omdat ik weet dat we binnen afzienbare tijd, afscheid moeten nemen van dit trouwe hondje.
Met een van tranen verstikte stem overleggen we op maandagochtend met onze eigen dierenarts. Ze bevestigt wat we in ons achterhoofd al weten: het moment om definitief afscheid te nemen van ons bijzondere hondje komt eraan. We spreken af dat ze morgenmiddag met een collega aan huis zal komen om euthanasie toe te passen.
De meiden maken op een redelijk moment scans van Miley’s pootjes, tussen onze handen. Regelmatig stoppen we haar wat lekkers toe. Ze geniet er nog zo van…
De laatste dag
De volgende dag zien we dat Miley bij tijd en wijle zo mogelijk nóg benauwder wordt. We realiseren ons dat het goed is zo. Het is dieronwaardig als we haar langer zouden laten lijden. Dat zou pas echt gevoelloos zijn...
Dan is het moment daar. Het moment waar we eerst zo tegen aanhikten, maar op nu bijna naar uitkijken, zo benauwd als ze is
De dierenarts komt bij ons thuis en zorgt ervoor dat Miley liefdevol en zacht, in mijn armen, kan inslapen.
Lieve Miley, dankjewel voor de mooie tijd die we met je mochten hebben. We zullen goed voor je vriendje Zippy zorgen.
Rust zacht. 💔
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een groot verlies😓. Ons lieve kleine hondje.
Gelukkig was zij nog mee op onze laatste bijzondere vakantietrip naar Slovenië.
Daar hebben we nog mooie herinneringen gemaakt met onze lieve stuiterbal. Die zijn nu extra speciaal. 🩶
Wat een verdriet, Josje en Marc, om zo en zo snel al afscheid te moeten nemen van jullie lieve Miley. Gecondoleerd en heel veel sterkte voor jullie. Miley heeft een prachtig leven gehad bij jullie. ❤️
Dankjewel voor je medeleven, Anita.
Dat laatste... daar houden we ons maar aan vast. 🙏🩶
Sterkte deze moeilijke periode. Het went nooit om afscheid te moeten nemen. Houd je maar vast aan de gelukkige herinneringen en de foto's.
Dankjewel, Hennie. Ook al weet je, als hondenbaasje, dat dit moment er ooit aan zal komen. Het komt altijd onverwacht.
Mooie herinneringen en foto's hebben we zeker en die zijn nu extra speciaal. 🙏🩶
Lieve Josje en Marc,
Veel sterkte met dit grote verdriet . In liefde hebben jullie Miley laten gaan.
Miley heeft een mooi zeer liefdevol leven gehad bij jullie . 😘
Dankjewel lieve Desiree.
Miley heeft gelukkig niets hoeven te missen in haar, te korte, leventje.
Haar loslaten was onvermijdelijk, maar het beste voor haar. 🙏🩶
De lieverd. En wat een verdriet denk aan jullie 😘
Dankjewel Monique! 🩶
Hoop dat met broertje Juupke alles goed gaat. 🙏
Wat een triest bericht. Zo onverwacht. Maar een mooi eerbetoon aan die kleine Miley. Veel sterkte allemaal met jullie verlies.
Dankjewel voor de sterktewensen, Anneke.
Het was een bijzonder energiek hondje. 🙏🩶