‘De baby is weer niet goed gegroeid. Ik wil je opnemen. Ga maar naar huis om wat spullen te pakken en dan zie ik je vanmiddag terug. Hopelijk gaat de baby met volledige bedrust wel nog wat groeien.’ Dat waren de woorden van de gynaecoloog tijdens de zwangerschapscontrole. Ik was net 25 weken zwanger en had dus nog vijftien weken te gaan. Hoe moest dit nu verder? Mijn oudste was 2,5 jaar, daar moest ook iets voor geregeld worden. Twee weken ervoor was ik al gestopt met werken, maar ondanks de rust was m’n kindje nauwelijks gegroeid.
Volledige bedrust
Tijdens mijn opname in het regionale ziekenhuis, mocht ik alleen uit bed om te douchen en om naar het toilet te gaan. Met uitzondering van vocht in mijn handen en gezicht had ik geen klachten. Via bloedonderzoek werd ik onderzocht op onderliggende infecties, maar de uitslagen waren negatief. De gynaecoloog wilde weten of de baby een chromosoomafwijking had. Hij stelde een vruchtwaterpunctie voor. Een dag later ging ik naar het academisch ziekenhuis voor verder onderzoek. De gynaecoloog aldaar zag dat er nagenoeg geen vruchtwater meer in mijn baarmoeder zat. In plaats van een vruchtwaterpunctie werd er een placentapunctie gedaan. Sjonge jonge, wat vond ik dat eng, die lange naald in mijn buik, rakelings langs mijn kindje.
Uit de uitslag kwam geen chromosoomafwijking. Nog steeds had ik geen klachten, tot die ene avond...
Paniek
Ik had enorme pijn in mijn bovenbuik, als ik mijn ogen sloot zag ik sterretjes, mijn bloeddruk schoot als een malle omhoog en na onderzoek bleek ik eiwitten in mijn urine te hebben: Alle symptomen van het HELLP-syndroom waren aanwezig.
De dag erna werd ik met spoed overgebracht naar het academisch ziekenhuis. Daar kwam ik terecht op de afdeling Obstetrische High Care (OHC), een soort van Intensive Care voor zwangere vrouwen. Ik kwam aan allerlei bewakingsapparatuur te liggen, de gordijnen moesten gesloten blijven, geen tv of radio en alleen mijn partner mocht nog bij me op bezoek.
Steeds zieker
Inmiddels werd het duidelijk dat de geboorte niet heel lang meer uitgesteld zou kunnen worden. Ter bevordering van de longrijping kreeg ik injecties met Surfactant, een hormoon, toegediend. Als m’n meisje, we wisten inmiddels dat we een dochtertje zouden krijgen, nog 48 uur kon blijven zitten, zou de Surfactant het beoogde effect hebben.
Met het uur werd ik zieker. Ik was me steeds minder bewust van plaats en tijd.
Twee dagen nadat ik opgenomen was in het academisch ziekenhuis holden mijn lever- en nierfuncties achteruit.
‘De baby moet nu geboren worden anders gaat de moeder het niet overleven,’ hoorde ik iemand zeggen. Onder volledige narcose werd m’n dochtertje gehaald. Ze woog 790 gram en was 33 cm lang bij een zwangerschap van 31 weken en vijf dagen. Dat is veel te klein en veel te licht voor deze zwangerschapsduur. In medische termen heet dat dysmatuur, prematuur. Over de gevolgen voor mijn dochtertje en mijn gezin schrijf ik momenteel een roman met als (werk)titel: LISA, niet alle kleine meisjes worden groot.
Wat is het HELLP-syndroom nu eigenlijk?
HELLP-syndroom is een afkorting van de Engelse verklaring:
Hemolyse, verhoogde afbraak van rode bloedcellen
Elevated Liver, verstoorde leverfunctie
Low Plates, te kort aan bloedplaatjes waardoor de bloedstolling ontregeld raakt
De eerste symptomen
De eerste symptomen van het HELLP-syndroom (en/of pre-eclampsie) kunnen zijn:
- vochtophoping in gezicht en handen
- gewichtstoename van meer dan drie kilo per week
- hoofdpijn, sterretjes en/of lichtflitsen zien
- misselijkheid en braken in de tweede helft van de zwangerschap
- pijn in de bovenbuik, alsof er een strakke band om de buik zit
- hoge bloeddruk
Dit hoeft niet altijd het geval te zijn, zoals je in mijn verhaal kunt lezen. Ik had bij 25 weken zwangerschap wel vochtophoping maar verder was er nog niets te merken van andere klachten.
Eén op de twintig vrouwen krijgt te maken met het HELLP-syndroom. Het verloop kan soms snel gaan. Het is dus belangrijk om bij bovenstaande symptomen contact te zoeken met de verloskundige of de gynaecoloog.
Meestal loopt het, met de juiste zorg, goed af voor moeder en baby. Zeker als de zwangerschap al verder gevorderd is.
Mogelijke gevolgen op korte termijn
Soms kan het HELLP-syndroom of pre-eclampsie echter een ernstig verloop hebben, met grote gevolgen.
- beroerte
- hersenbloeding
- orgaanschade
- vroeggeboorte
- overlijden van baby en/of moeder
Dertig procent van sterfte in de zwangerschap heeft verband met het HELLP-syndroom.
Mogelijke gevolgen op langere termijn
Veel vrouwen hebben na de bevalling nog lang last van vermoeidheid en concentratieproblemen. Soms is er blijvende schade aan lever en/of nieren.
Door onderzoek is inmiddels ook bekend dat vrouwen die vóór de 32e zwangerschapsweek het HELLP-syndroom doormaakten, later tweemaal zo hoog risico hebben op hart- en vaatziekten en de kans op hoge bloeddruk is viermaal zo groot. Vaak al op jonge leeftijd.
Angela Maas, hoogleraar Cardiologie schreef in een artikel: “Een hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap is een waarschuwingssignaal dat een vrouw later, vaak al vele jaren vóór de menopauze, hypertensie kan ontwikkelen. Het leidt tot een verhoogde kans op dementie, hartschade, nierproblemen en een hoger risico op beroertes.”
Preventie en een gezonde leefstijl
Gelukkig is er steeds meer bekend over het belang van voeding en leefstijl bij een hoge bloeddruk. Angela Maas deed er veel onderzoek naar en richtte Hart voor Vrouwen op.
Hart voor Vrouwen maakt zich sterk voor wetenschappelijk onderzoek naar de verbanden van hart- en vaatziekten met andere organen en externe factoren bij vrouwen.
In het gelijknamig boek “Hart voor Vrouwen”, geschreven door Angela Maas, kun je er meer over lezen.
Meer informatie
Wil je meer lezen over het HELLP-syndroom en/of de mogelijke gevolgen? Klik op onderstaande links:
www.hellp.nl
www.kleinekanjers.nl
www.hartvoorvrouwen.nl
https://www.radboudumc.nl/nieuws/2021/zwangerschapscomplicaties-en-vroege-menopauze-zijn-van-invloed-op-hartvaatziekten-bij-vrouwen
Reactie plaatsen
Reacties